آپراکسی گفتاری وضعیتی است که در طی آن حرکت دادن دهان و زبان برای صحبت کردن برای فرد دشوار یا غیرممکن است. این اتفاق می افتد، حتی اگر فرد میل به صحبت کردن داشته باشد و ماهیچه های دهان و زبان از نظر فیزیکی قادر به تشکیل کلمات هستند.
دو شکل آپراکسی گفتار وجود دارد ، آپراکسی اکتسابی و آپراکسی گفتاری دوران کودکی. آپراکسی اکتسابی می تواند در افراد در هر سنی رخ دهد. با این حال، به طور معمول در بزرگسالان یافت می شود. این وضعیت باعث می شود افراد توانایی های گفتاری را که قبلا داشتند از دست بدهند.
آپراکسی گفتار در دوران کودکی یک اختلال گفتاری حرکتی است. این عارضه از بدو تولد وجود دارد و بر توانایی کودک در ایجاد صداها و کلمات تأثیر می گذارد. کودکان مبتلا به آپراکسی گفتاری اغلب توانایی بسیار بیشتری در درک گفتار نسبت به بیان خود با کلمات گفتاری دارند.
اکثر کودکان مبتلا به آپراکسی گفتار در دوران کودکی با درمان صحیح بهبود قابل توجهی را تجربه خواهند کرد، اگر بهبودی کامل نداشته باشند.
تفاوت بین آپراکسی گفتار و آفازی چیست؟
آپراکسی گاهی با آفازی، یکی دیگر از اختلالات ارتباطی، اشتباه گرفته می شود. این سردرگمی می تواند با این واقعیت پیچیده شود که این دو شرایط می توانند با هم رخ دهند.
افراد مبتلا به آپراکسی گفتاری و آفازی ممکن است هر دو در بیان خود با کلمات مشکل داشته باشند. با این حال، تفاوت های مشخصی بین این دو وجود دارد. آفازی مشکلی را در توانایی فرد برای درک یا استفاده از کلمات به تنهایی توصیف می کند. این ممکن است صحبت کردن، خواندن یا نوشتن را برای فردی که این مشکل دارد سخت کند. اما آپراکسی مشکل درک زبان را توصیف نمی کند. آپراکسی به مشکلی اشاره دارد که فرد در شروع و انجام حرکات مورد نیاز برای گفتار دارد. این مشکل علیرغم عدم وجود ضعف در عضلات لازم به وجود می آید.
علائم آپراکسی گفتاری چیست؟
انواع مختلفی از علائم مرتبط با گفتار وجود دارد که می تواند با آپراکسی همراه باشد، از جمله:
- دشواری در ردیف کردن هجاها به ترتیب مناسب برای ساختن کلمات یا ناتوانی در انجام این کار
- حداقل غرغر کردن در دوران شیرخوارگی
- مشکل در گفتن کلمات طولانی یا پیچیده
- تلاش های مکرر برای تلفظ کلمات
- ناهماهنگی های گفتاری، مانند توانایی گفتن یک صدا یا کلمه به درستی در زمان های خاص، اما نه در زمان های دیگر
- انحراف یا تاکید نادرست روی صداها یا کلمات خاص
- استفاده بیش از حد از اشکال غیرکلامی ارتباط
- تحریف صداهای مصوت
- حذف صامت در ابتدا و انتهای کلمات
- به نظر می رسد دست زدن یا تقلا برای ساختن کلمات
آپراکسی گفتاری در دوران کودکی به ندرت به تنهایی رخ می دهد. اغلب با سایر نقایص زبانی یا شناختی همراه است که ممکن است باعث شود:
- واژگان محدود
- مشکلات گرامری
- مشکلات هماهنگی و مهارت های حرکتی ظریف
- مشکلات جویدن و بلعیدن
چه چیزی باعث آپراکسی گفتار می شود؟
آپراکسی اکتسابی ناشی از آسیب مغزی به مناطقی از مغز است که توانایی صحبت کردن را کنترل می کنند. شرایطی که ممکن است آپراکسی اکتسابی ایجاد کند شامل ضربه به سر، سکته مغزی یا تومور مغزی است.
کارشناسان هنوز نمی دانند چه چیزی باعث آپراکسی گفتار در دوران کودکی می شود. برخی از دانشمندان بر این باورند که این مشکل ناشی از مشکلات سیگنال دهی بین مغز و عضلات مورد استفاده برای صحبت کردن است.
تحقیقات در حال انجام بر روی این موضوع تمرکز دارد که آیا می توان ناهنجاری های مغزی را که باعث آپراکسی گفتار می شود شناسایی کرد. تحقیقات دیگر به دنبال علل ژنتیکی آپراکسی است. برخی از مطالعات در تلاش هستند تا دقیقا مشخص کنند که کدام بخش از مغز با این بیماری مرتبط است.
تشخیص و درمان آپراکسی گفتار
آسیب شناس گفتار-زبان ممکن است با کودک تعامل داشته باشد تا ارزیابی کند که کودک قادر به ساختن و درک کدام صداها، هجاها و کلمات است. آسیب شناس همچنین دهان، زبان و صورت کودک را از نظر هرگونه مشکل ساختاری که ممکن است باعث علائم آپراکسی شود، معاینه می کند.
در برخی موارد آپراکسی اکتسابی، این بیماری خودبه خود برطرف می شود. این مورد در مورد آپراکسی در دوران کودکی نیست، که بدون درمان از بین نمی رود.
روش های درمانی مختلفی برای آپراکسی استفاده می شود. میزان تأثیرگذاری آنها می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. برای بهترین نتایج، درمان آپراکسی باید برای رفع نیازهای یک فرد ایجاد شود. اکثر کودکان مبتلا به آپراکسی گفتار از ملاقات یک به یک با آسیب شناس گفتار و زبان (متخصص گفتاردرمانی آنلاین) سه تا پنج بار در هفته سود می برند. آنها همچنین ممکن است نیاز به همکاری با والدین یا سرپرستان خود داشته باشند تا مهارت هایی را که در حال توسعه هستند تمرین کنند.
هدف درمان آپراکسی گفتار در دوران کودکی بهبود هماهنگی گفتار است. تمرینات ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- تمرین مکرر تشکیل و تلفظ صداها و کلمات
- تمرین سیم زنی صداها برای ساختن گفتار
- استفاده از رویکردهای چندحسی، مانند تماشای در آینه هنگام تلاش برای تشکیل کلمات یا لمس صورت در حین صحبت کردن