انواع آپراکسی

آپراکسی یک اختلال عصبی است که با از دست دادن توانایی انجام حرکات ماهرانه مشخص می شود. معمولاً انگیزه یا توانایی فیزیکی برای انجام این حرکات از دست نمی رود.

آپراکسی ناشی از اختلال در عملکرد نیمکره های مغزی در لوب جداری است. آپراکسی می تواند به تنهایی یا در ترکیب با هم رخ دهد.

آپراکسی عبارت است از ناتوانی در انجام وظایف حرکتی هدفمند که قبلاً آموخته شده اند، علیرغم توانایی و تمایل جسمانی، در نتیجه آسیب مغزی. تشخیص بالینی است، اغلب شامل آزمایش عصبی روانشناختی، با تصویربرداری از مغز (مانند CT، MRI) برای شناسایی علت.

پیش آگهی درمان بستگی به علت و میزان آسیب و سن بیمار دارد. درمان خاصی وجود ندارد، اما گفتاردرمانی و کاردرمانی ممکن است عملکرد و ایمنی بیمار را به طور متوسط بهبود بخشد.

آپراکسی ناشی از آسیب مغزی (مانند انفارکتوس، تومور یا تروما) یا دژنراسیون است، معمولاً در لوب‌های جداری یا اتصالات آنها، جایی که خاطرات الگوهای حرکتی آموخته شده حفظ می‌شود.

به ندرت، آپراکسی ناشی از آسیب به سایر نواحی مغز، مانند قشر پیش حرکتی (قسمتی از لوب پیشانی جلوی قشر حرکتی)، سایر قسمت‌های لوب فرونتال، یا جسم پینه‌ای، یا از آسیب منتشر مرتبط است.

انواع آپراکسی

بیماران مبتلا به آپراکسی با وجود داشتن سیستم حرکتی، حسی و هماهنگی طبیعی و توانایی انجام حرکات تک تک اجزا، نمی توانند وظایف حرکتی پیچیده را درک کنند یا انجام دهند. به طور معمول، بیماران کمبودهای خود را تشخیص نمی دهند.

انواع رایج آپراکسی ممکن است شامل شود

• آپراکسی ایده‌آل: بیماران مبتلا به آپراکسی ایده‌آل نمی‌توانند هدف یک کار پیچیده را که قبلاً آموخته‌اند درک کنند و بنابراین نمی‌توانند حرکات ارادی مورد نیاز را به ترتیب درست برنامه‌ریزی یا اجرا کنند. به عنوان مثال، آنها ممکن است کفش های خود را قبل از جوراب خود بپوشند.
• آپراکسی حرکتی: این نوع آپراکسی شایع ترین است. هنگامی که از بیماران مبتلا به آپراکسی حرکتی خواسته می شود وظایف حرکتی مشترک را انجام دهند، نمی توانند این کار را انجام دهند. به عنوان مثال، آنها نمی توانند اقداماتی مانند دست زدن به خداحافظی یا نشان دادن نحوه استفاده از یک ابزار (مثلاً مسواک، چکش) را تقلید کنند.
• آپراکسی مفهومی: این نوع آپراکسی شبیه به آتاکسی ایدئوموتور است، اما دارای توانایی مختل در استفاده صحیح از ابزارها است. به عنوان مثال، هنگامی که به یک پیچ گوشتی داده می شود، بیماران ممکن است سعی کنند با آن مانند یک خودکار بنویسند.
• آپراکسی ساختمانی: بیماران مبتلا به آپراکسی ساختمانی نمی توانند یک شی را بکشند، بسازند یا کپی کنند، حتی اگر کار را درک کنند و توانایی فیزیکی انجام آن را داشته باشند. به عنوان مثال، بیماران ممکن است نتوانند یک شکل هندسی ساده را با وجود دیدن و تشخیص آن، نگه داشتن و استفاده از خودکار و درک کار، نتوانند کپی کنند.
• آپراکسی گفتاری. فرد با وجود اینکه می داند چه می خواهد بگوید توانایی گفتاری خود را تا حدی از دست می دهد.

درمان آپراکسی

هیچ درمان پزشکی خاصی برای آپراکسی وجود ندارد. داروهایی که پیشرفت علامتی زوال عقل را کند می کنند مفید به نظر نمی رسند.

کاردرمانی ممکن است به طور متوسط عملکرد را بهبود بخشد، اما اغلب برای ایمن‌تر کردن محیط و ارائه وسایلی مفید است که به بیماران کمک می‌کند تا کمبود اولیه را جبران کنند.

گفتاردرمانی نیز در بیماران میتلا به آپراکسی گفتاری کمک کننده است.