تفاوت اتیسم خفیف و شدید چیست؟

هر فرد مبتلا به اوتیسم با چالش های اجتماعی، ارتباطی و رفتاری مواجه خواهد شد و به کمک و حمایت مداوم نیاز خواهد داشت.

با این حال، اوتیسم یک اختلال رشدی است که یک طیف است، به این معنی که کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است علائم و اختلالات خفیف، متوسط ​​یا شدید را تجربه کنند.

درک تفاوت اتیسم خفیف و شدید

به عنوان والدین کودک مبتلا به اوتیسم، شناسایی تفاوت‌های اوتیسم متوسط ​​تا شدید به شما کمک می‌کند فرزندتان را درک کنید و به او کمک کنید تا به کیفیت زندگی و بالاترین سطح ممکن از استقلال ممکن دست یابد.

در اینجا برخی از تفاوت های اوتیسم خفیف ​​تا شدید آورده شده است.

رفتار برای اوتیسم خفیف و شدید
چالش های ارتباطی و فکری باعث می شود کودکان مبتلا به اوتیسم خفیف ​​رفتارهای غیرعادی زیادی از خود نشان دهند. آنها ممکن است در مواقعی که بی حوصله، ناراحت، خوشحال، ناامید، غرق شده یا قادر به اشتراک گذاری افکار یا احساسات خود نیستند، دستان خود را تکان دهند، تکان بخورند، ضربه بزنند، گاز بگیرند، خراش دهند، یا نسبت به یک شی وسواس پیدا کنند.

در حالی که این رفتارها و سایر رفتارها راهی برای برقراری ارتباط هستند، اما می توانند برای اعضای خانواده، تماشاگران و کودک ترسناک و خطرناک باشند. برخی از رفتارها برای زندگی عجیب و غریب باقی خواهند ماند، اما درمان، راهبردهای ارتباطی، و ابزارهای دیگر می توانند به کودکان کمک کنند تا بهتر کنار بیایند و ارتباط برقرار کنند تا در امان بمانند.

رفتارهای کودکان مبتلا به اوتیسم شدید شبیه به رفتارهایی است که کودکان مبتلا به اوتیسم متوسط ​​تا حد زیادی از خود نشان می دهند. معمولاً مدیریت این رفتارها دشوار است، این رفتارها می‌تواند شامل انواع رفتارهای خودآرام‌بخش، تحریک‌کننده یا ارتباطی مانند تکان دادن، بال زدن و پریدن و همچنین پرخاشگری نسبت به دیگران و خود آزاری باشد.

درمان سودمند می‌تواند به کودکان مبتلا به اوتیسم شدید کمک کند تا بتوانند با آن‌ها کنار بیایند و ارتباط برقرار کنند، اما ممکن است این رفتارها را تا حدی در طول زندگی خود به نمایش بگذارند.

ارتباطات و زبان برای اوتیسم خفیف ​​تا شدید
توانایی های ارتباطی و زبانی به طور کلی در کودکان مبتلا به اوتیسم خفیف محدود است. آنها ممکن است دیرتر از حد معمول مهارت های زبانی را کسب کنند و کمتر از سطح سنی خود صحبت کنند. در برخی موارد، کودکان مبتلا به اوتیسم متوسط، غیرکلامی هستند و قادر به بیان کلمات نیستند.

بسته به توانایی های ذهنی، کودکان مبتلا به اوتیسم خفیف ​​ممکن است یاد بگیرند که از طریق تصاویر، تایپ کردن، یا از طریق وسایل ارتباطی دیگر ارتباط برقرار کنند.

از دیگر تفاوت های اتیسم خفیف و شدید مهارت های گفتاری است. بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم شدید توانایی های ارتباطی و زبانی بسیار محدودی دارند. اگر می توانند صحبت کنند، کلمات و عباراتی را که از دیگران می شنوند تکرار می کنند یا فقط چند کلمه را می گویند که با متن مناسب نیست.

با وجود محدودیت‌های جدی، کودکان مبتلا به اوتیسم شدید می‌توانند از طریق صداها، ناله‌ها و رفتارها ارتباط برقرار کنند. والدین از مشاهده، تعامل و گفتار درمانی برای درک کودک خود و کشف راه هایی برای بهبود ارتباطات و زبان استفاده می کنند.

کودکان مبتلا به اوتیسم شدید ​​ممکن است با همسالان خود ارتباط برقرار کنند یا نکنند. آنها معمولاً برای برقراری تماس چشمی، تفسیر زبان بدن و احساسات، و درک اشکال گفتار تلاش می کنند، و ممکن است به سادگی از مکالماتی که شامل موضوعات یا علایق مورد علاقه آنها نمی شود دور شوند.

با این حال، کودکان مبتلا به اوتیسم خفیف ​​می توانند در نزدیکی یا با همسالان خود بازی کنند، مگر اینکه رفتارهای تکراری آنها مانند تکان دادن بازو یا تکان دادن، توانایی های محدود گفتاری، و پرخاشگری باعث ترس همسالانی شود که این اختلال را درک نمی کنند.

محدودیت های کودکان مبتلا به اوتیسم شدید تا حد زیادی تعاملات اجتماعی را کاهش می دهد. این کودکان اغلب نمی توانند رفتارهای تکراری خود را کنترل کنند و ممکن است ناراحتی، افکار و احساسات خود را از طریق فروپاشی های خشونت آمیز که مانع مشارکت جامعه می شود، ابراز کنند.

گفتار محدود همچنین مانع از مکالمات می شود که بخش اساسی معاشرت است، مگر اینکه یاد بگیرند از طریق روش های جایگزین ارتباط برقرار کنند.

کلمات مرتبط :

تفاوت اتیسم خفیف و شدید چیست؟ – گفتاردرمانی آنلاین اوتیسم – کاردرمانی آنلاین اوتیسم