درمان دارویی اوتیسم زمانی موثر است که همراه با درمان های رفتاری استفاده شود. در حالت ایده آل، داروها مکمل سایر استراتژی های درمانی هستند.

داروهایی برای درمان سه علامت اصلی اوتیسم – مشکلات ارتباطی، چالش‌های اجتماعی و رفتارهای تکراری – مدت‌هاست که نشان‌دهنده حوزه عظیمی از نیازهای برآورده نشده است. متأسفانه، داروهای کمی در بازار امروزه به طور موثر این علائم را تسکین می دهند و هیچ یک از گزینه هایی که اغلب توسط پزشکان تجویز می شود برای هر فردی به خوبی کار نمی کند.

در واقع، در حالی که سازمان غذا و دارو (FDA) دو دارو را برای درمان تحریک پذیری مرتبط با اوتیسم (ریسپریدون و آریپیپرازول) تایید کرده است، هنوز دارویی برای درمان سه ویژگی اصلی اوتیسم تایید نکرده است. با این وجود، داروهایی مانند ریسپریدون و آریپیپرازول می توانند این علائم اصلی را کاهش دهند، زیرا تسکین تحریک پذیری اغلب باعث بهبود اجتماعی می شود و در عین حال کج خلقی، طغیان های تهاجمی و رفتارهای خودآزاری را کاهش می دهد.

خبر خوب این است که به لطف پیشرفت های اخیر در درک زیست شناسی که علائم اصلی اوتیسم را ایجاد می کند، طیف گزینه های درمان دارویی اوتیسم ممکن است به زودی تغییر کند. این امکان را برای محققان فراهم کرده است تا آزمایش ترکیباتی را آغاز کنند که ممکن است به عادی سازی عملکردهای مهم مغز درگیر در اوتیسم کمک کند. آزمایش‌های اولیه نشان می‌دهد که چندین ترکیب با مکانیسم‌ های اثر متفاوت پتانسیل زیادی برای استفاده بالینی دارند و بسیاری از آنها اکنون در آزمایش‌های بالینی هستند.

اگرچه این پیشرفت‌ ها هیجان‌انگیز هستند و نوید واقعی برای بهبود زندگی افراد مبتلا به اوتیسم را می‌دهند، باید حداقل چند سال دیگر منتظر بمانیم تا بدانیم آیا هر یک از این مطالعات دارویی اطلاعات کافی در مورد ایمنی و اثربخشی ارائه می‌کند تا شایستگی تایید FDA را داشته باشد.

درمان دارویی اوتیسم

امروزه، بیشتر داروهایی که برای کاهش علائم ناتوان کننده اوتیسم تجویز می‌شوند، «خارج از برچسب» استفاده می‌شوند، به این معنی که تأییدیه FDA آنها برای سایر بیماری‌های مرتبط با کمبود توجه (ADHD)، اختلالات خواب یا افسردگی است. چنین استفاده ای بدون برچسب تقریباً در تمام زمینه های پزشکی رایج است و معمولاً برای تسکین درد و علائم قابل توجه در غیاب مطالعات به اندازه کافی بزرگ و هدفمند انجام می شود.

یک مثال در اوتیسم، دسته ای از داروهای شناخته شده به عنوان مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs)، از جمله فلوکستین است. تعدادی از این داروها برای درمان اختلالات اضطرابی و افسردگی در کودکان و همچنین بزرگسالان مورد تایید FDA هستند. اگرچه آزمایش‌های بالینی بزرگ هنوز اثربخشی خود را نشان نداده‌اند، والدین و پزشکان دریافته‌اند که می‌توانند مشکلات اجتماعی را در میان برخی از افراد مبتلا به اوتیسم کاهش دهند. با این حال، ثابت شده است که پیش‌ربینی اینکه کدام داروها در این دسته ممکن است بیشترین سود را برای یک بیمار معین مبتلا به اوتیسم داشته باشند، دشوار است. به طور مشابه، تعیین بهترین دوز می تواند چالش برانگیز باشد.

این داروها برای همه موثر نیستند و همه داروها عوارض جانبی دارند. و همانطور که در بالا ذکر شد، هر فرد ممکن است واکنش متفاوتی به داروها نشان دهد. علاوه بر این، تغییرات در پاسخ به یک دارو با گذشت زمان ممکن است رخ دهد، حتی زمانی که دوز آن تغییر نکرده باشد. با گذشت زمان، برخی از افراد تحمل (زمانی که اثربخشی دارو متوقف می شود) یا حساسیت (زمانی که عوارض جانبی بدتر می شود) نسبت به داروها ایجاد می کنند.