دلایل اوتیسم چیست؟

هیچ دلیل شناخته شده ای برای اوتیسم وجود ندارد. این به پیچیدگی این اختلال و همچنین این واقعیت مربوط می شود که علائم می توانند به طور چشمگیری متفاوت باشند. با این حال، اکثر محققان توافق دارند که برخی از عوامل خطر ژنتیکی و محیطی می توانند احتمال تشخیص را در فرد افزایش دهند.

ارتباط ژنتیکی با اوتیسم
طبق تحقیقات، به نظر می رسد چندین ژن مختلف در اوتیسم دخیل هستند و وجود این ژن ها می تواند خطر ابتلا به کودک را افزایش دهد. برخی از جهش های ژنتیکی ممکن است ارثی باشند، در حالی که برخی دیگر می توانند به طور تصادفی رخ دهند.
اگر یکی از والدین حامل یک یا چند مورد از این جهش‌های ژنی باشد، ممکن است توسط کودک به ارث برسد (حتی اگر والدین اوتیسم نداشته باشند). باز هم، اکثر این تغییرات ژنی به خودی خود باعث اوتیسم نمی شوند، اما می توانند خطر ابتلا به این اختلال را افزایش دهند.

پیوند محیطی با اوتیسم
پژوهشگران عواملی مانند عوارض دوران بارداری، آلاینده های هوا، مسمومیت با سرب یا سایر عوامل تعیین کننده محیطی را در بروز اوتیسم بررسی کرده اند.

سایر دلایل اوتیسم چیست؟

عوامل دیگری ممکن است خطر ابتلا به این اختلال را در کودک افزایش دهند، از جمله:

جنسیت: همانطور که گفته شد، پسران حدود 4 برابر بیشتر از دختران در معرض ابتلا به اوتیسم هستند.

سابقه خانوادگی: به نظر می رسد خانواده هایی که یک فرزند مبتلا به اوتیسم دارند در معرض خطر بیشتری برای داشتن فرزند دیگری با این اختلال هستند. والدین یا بستگان یک کودک مبتلا به اوتیسم نیز ممکن است مشکلات جزئی در مهارت های اجتماعی یا ارتباطی نشان دهند.

برخی از شرایط پزشکی: اگر کودک شما شرایط پزشکی خاصی داشته باشد، می تواند شانس اوتیسم را افزایش دهد. به عنوان مثال می توان به سندرم X شکننده (همچنین به نام سندرم مارتین بل)، توبروس اسکلروزیس و سندرم رت اشاره کرد.

عوارض بارداری: نوزادان نارس که قبل از هفته 26 بارداری به دنیا می آیند، و همچنین آنهایی که وزن کم هنگام تولد دارند، ممکن است در معرض خطر ابتلا به اوتیسم باشند.

سن والدین: ممکن است بین فرزندان متولد شده از والدین بزرگتر و اوتیسم ارتباط وجود داشته باشد.

توجه: پس از تحقیقات گسترده، هیچ تحقیقی ارتباط بین واکسن های دوران کودکی و اوتیسم را نشان نداده است. این یک مناقشه فراگیر است که بی اساس است و مبنای واقعی ندارد. در واقع، مطالعه اولیه ای که این بحث را آغاز کرد، از آن زمان به دلیل ارائه نادرست، طراحی ضعیف مطالعه و روش های تحقیق مشکوک، بی اعتبار و پس گرفته شد.

اوتیسم چگونه تشخیص داده می شود؟

تشخیص اوتیسم می تواند چالش برانگیز باشد. متخصص حوزه اوتیسم به طور کلی به تاریخچه رشد کودک شما و همچنین ارتباطات و رفتار او برای تشخیص آن نگاه می کند.

در حالی که گاهی اوتیسم را می توان در 18 ماهگی یا کمتر تشخیص داد، در سن 2 سالگی اکثر تشخیص های انجام شده توسط متخصصان واجد شرایط بسیار قابل اعتماد هستند. با این حال، برخی از کودکان حتی در سنین نوجوانی یا بزرگسالی خود تا سنین بالاتر تشخیص داده نمی‌شوند.

در تشخیص اوتیسم مراحل مختلفی وجود دارد. اطمینان از اینکه فرزند شما به درستی تحت نظارت، غربالگری، ارزیابی و تشخیص قرار می گیرد، برای دریافت مراقبت و خدمات مورد نیاز او برای داشتن یک زندگی پربار و رضایت بخش ضروری است.

نظارت بر رشد
نظارت بر رشد به معنای مشاهده چگونگی رشد و تغییر فرزند شما در طول زمان است و اینکه آیا او این نقاط عطف رشد را برآورده می کند یا خیر. این مشاهده معمولاً اولین علامت هشدار دهنده است که نشان می دهد کودک ممکن است علائم اولیه اوتیسم را داشته باشد. به همین دلیل مهم است که والدین، مراقبان و مربیان در نظارت دقیق کودک، و همچنین مستندسازی و گزارش هر چیزی که غیر معمول یا نامشخص به نظر می رسد، مشارکت داشته باشند. 

غربالگری رشدی
غربالگری اغلب شامل یک آزمون یا پرسشنامه مختصر در مورد فرزند شما است. ابزارهای مورد استفاده برای غربالگری های رشدی مبتنی بر تحقیقات است و شامل سؤالاتی در مورد زبان، حرکت، تفکر، رفتار و احساسات کودک شما می شود. 

ارزیابی جامع رشد
اگر متخصص حوزه اوتیسم در طول غربالگری رشد، مشکل یا عامل خطر افزایش یافته را تشخیص دهد، ممکن است به ارزیابی رسمی‌تری نیاز باشد. این یک ارزیابی جامع و عمیق از رشد کودک است. معمولاً توسط یک متخصص آموزش دیده مانند متخصص اطفال، روانشناس کودک، متخصص گفتاردرمانی یا سایر متخصصان انجام می شود.

کلمات مرتبط :

دلایل اوتیسم چیست؟ – گفتاردرمانی برای اوتیسم – کاردرمانی برای اوتیسم – گفتاردرمانی آنلاین – کاردرمانی آنلاین – گفتاردرمانی در منزل – کاردرمانی در منزل